Waaromvragen

"Heb je nooit waarom vragen gehad?" vraag ik aan mijn broer. "Nee, nog nooit", zegt hij resoluut. "Ik vind dat zo gemeen om te doen. God is zo groot. Wij zijn altijd degenen die stom doen tegen God. Ik denk niet dat God om ons terug te pakken ons nare dingen laat overkomen. Maar stel dat Hij dat zou doen, dan heeft Hij goed recht om dat te doen." Stil luister ik naar de woorden die uit mijn broers mond ratelen, ik kijk naar zijn oprechte ogen en ik ben zomaar ineens jaloers. Want ik? Ik voel het niet meer, het geloof. En dan lacht hij om een zelfbedachte grap, mijn broer, en hij zegt: "Het betekent niet dat ik niet verdrietig ben, hoor." En ik kijk opnieuw naar zijn oprechte ogen en mijn jaloersheid maakt plaats voor een ik-begrijp-je-gevoel. Omdat we ten diepste achter onze vrome woorden en mooi gelach toch hetzelfde voelen allebei.