Weekplanning

Elk weekend sta ik uit. Alsof een onzichtbare hand mijn knopje heeft uitgezet. Ik ben opperdepop. Symptomen van "opperdepop" zijn? 1. Huilbuien. 2. Vermoeidheidsaanvallen. 3. Heel graag even willen gillen. 4. Er komt niets meer uit je handen. 5. Vergeetachtigheid. Het komt door de rust en de stilte vermoed ik. In de stilte voel ik me leeg. Dan daalt het besef dat alles veel is. Heel erg veel. Maar elk weekend gaat voorbij. Ik doe maandagmorgen de was, lees een boek, huil mijn ogen schoon bij mama's graf, doe iets creatiefs zoals mezelf mondharmonica leren spelen en somehow laad ik zo weer op. En dinsdag gaat dan gewoon weer de wekker om half zeven. Al twijfel ik standaard of ik een dagje extra weekend zal houden ja of nee - ik sleep mezelf altijd toch maar naar school. Daar zie ik de kinderen weer. De kinderen die me bezighouden en die me opvrolijken. Dat gaat zo voor twee dagen en twee morgens goed. Vervolgens stort ik weer in. Zaterdag slaap ik de ganse dag. Zondag komt de knoop terug in mijn buik. En maandag denk ik dus weer: pffff net op tijd een dagje vrij. Als ik mijn eigen vriendin was geweest had ik mezelf toegesproken dat het tijd is voor een weekje vrij. Maar uit mezelf doe ik dat niet. Want vrij nemen betekent rust en stilte en die twee veroorzaken verdriet.