Wie was ze?

Soms vind ik het heel grappig dat mensen na de begrafenis van alles over mijn moeder denken te weten. Maar lang niet alles wat ze denken is waar.

Wie mijn moeder echt was?

Ik zou je kunnen vertellen dat mijn moeder vaak zong onder het stofzuigen. Dat ze ons leerde om met onze handen te praten. Om van blijdschap te huilen, en dapper te glimlachen als je pijn had. Ik zou je kunnen vertellen hoe spannend ze voorlas. En dat ze twee duimen opstak toen ik Bertran aan haar voorstelde. Soms schieten er zomaar random woorden in mijn hoofd. Woorden die mijn moeder zei. Frappant. Dat was bijvoorbeeld zo'n woord dat ik zelden iemand heb horen uitspreken, maar mijn moeder zei het regelmatig. Ik zou je kunnen vertellen dat mijn moeder niet wilde dat we een uitgebreid memoriam over haar zouden houden als ze was overleden. En dat we daarom een memoriam voor haar hielden op haar laatste verjaardag. Dat ze altijd fantastische abc's in elkaar knutselde voor de bruiloft van mijn zussen. Dat haar abc's verre van afgezaagd waren en dat ik haar abc bij voorbaat mis bij mijn bruiloft. Ik zou je kunnen vertellen dat ze zich altijd, altijd kleurig kleedde. Zelfs al in de tijd dat fleurigheid minder op prijs werd gesteld dan soberheid. Als ik haar kledingkast open, staren de bloemenprints me nog in de ogen. Maar haar favoriete rok hangt er niet meer; die werd kapot geknipt toen ze mee moest met de ambulance. Ik zou je kunnen vertellen dat mijn moeder sprankelde, dat ze leek op een vuur. Zij was degene die sfeer bracht bij ons thuis. Ze kon anderen snel op hun gemak stellen. Ze was heel betrokken bij de situatie waarin je zat, en speurde dan naar gedichtjes, artikelen, columns, Bijbelteksten, e.d. om naar je te sturen. Als je wilde plannen had, had ze meestal wel een kritische kanttekening. Dat vond ik nooit zo leuk. Maar het was wel wijs. Ze kon lekker gek doen. Ze kon ook heel serieus zijn. Ze beleefde de dingen intens. Soms stond ze bijvoorbeeld een tijd voor het raam te genieten van de bloemen die weer gingen bloeien in de lente.  "Kijk dan", zei ze op zo'n moment.  "Kijk dan toch! " Ze kon ook overweldigd worden door liefde.  Dan overlaadde ze mijn vader bijvoorbeeld met kusjes. "U hebt weer een liefdesaanval ", grijnsden we dan. Ze was schoon. Tot twee dagen voor haar dood verzorgde ze haar krullen elke morgen met speciaal spul en ging ze niet naar beneden zonder parfum op. Ze hield niet van rommel en na haar overlijden is het nooit meer zo netjes geweest als het ooit geweest was. Ze praatte veel. Heel veel. Dacht misschien wel hardop na. Dat beseften we pas toen de stilte het huis vervulde en we filmpjes van vroeger bekeken.

Ik zou je kunnen zeggen dat ik haar in al die dingen mis maar dat zou slechts de helft van de waarheid zijn. De hele waarheid is dat mijn moeder niet de woorden was die ze zei, ze was niet de liedjes die ze neuriede, ze was niet de jurken die ze droeg. Ze was veel meer dan wat ik hier neerschrijf. Ze was mijn moeder. Ik ben uit haar geboren. Dat is de reden dat ik haar mis. En al die dingen die haar Geurie maakten, maakten mijn leven mooier. En zonder die dingen heeft het leven minder glans gekregen.