Zo, dat was me het jaar wel. Een jaar vol rouw(processen), gemis, tranen. En ook een jaar waarin ik ontdekte hoe sterk ik eigenlijk ben.

Het is wanneer ik de trap oploop

Ik kan geen zinnen meer schrijven of zeggen

Of haar hand op mijn voorhoofd

Mama werd op een woensdag begraven. Ik ben nog nooit in mijn leven zo zenuwachtig geweest als op die dag. Bij elke stap die ons dichter naar het gat in de grond bracht, werden mijn benen weker. Het was warm. En druk. De rij achter de baar bestond uit honderden mensen.

Dit gedicht schreef ik bij de kist van mijn moeder:

Wil je weten waarom ik huil als ik een zon zie ondergaan?

In de eerste week van mijn moeders overlijden, zei ik niet zoveel. Ik was in shock geraakt. Maar mijn gevoelens uitte ik nog wel op papier. In de eerste rouwweek schreef ik een aantal gedichten. Het was een bizarre week vol met bezoekjes, regelzaken, begrafenisvoorbereidingen. Omdat dit nu precies één jaar geleden is, deel ik een week lang elke dag...

Sloeg de klok 16.00

De maand waarin je voor het laatst bij ons aan tafel zat,