"God, mag ik even met U over mama praten?"

Ik had een fijne dag voor de klas. Een fijne dag en ik vergat mama. Stom. Want ik wil mama niet vergeten. Ik wil rouwen. Ik wil verdrietig zijn. Maar het verdriet is niet meer zo groots en meeslepend zoals die eerste week. Helaas. Ja echt. Helaas.

Mijn collega is getrouwd. Ik ben niet op de trouwerij geweest. Wat heb ik te zoeken tussen lachende, vierende, gierende mensen? Juist. Niets. In de personeelskamer was het gespreksonderwerp een paar dagen van tevoren(surprise surprise): 'trouwen'. Het ging over trouwjurken passen met moederlief en een nieuw huis kopen en een niet al te dure doch...

Ik heb steeds meer het gevoel dat ik een hond ben die zijn eigen staart achterna loopt. In één week (lees: in één dag) ga ik zowat alle emoties langs. Hoe zou ik je ooit kunnen uitleggen wat ik vanbinnen voel?

Het is vaker gebeurd. Er stierven vaker moeders van studenten en dus ben ik niet alleen (al lijkt dat soms wel zo omdat ik simpelweg (bijna) geen lotgenoten ken). Ik vind het dus heerlijk om boeken te lezen van meiden die ook ergens rond hun twintigste een ouder verloren. Het helpt me. Want: mooie woorden lezen is fijn. Mooie herkenbare...

In mijn handen houd ik iets heiligs: mijn bevallingsverhaal. "Corline, ik heb iets voor je", zegt mijn vader vanmorgen. Hij komt aanzetten met een zwart schrijfschriftje. "Gevonden tussen mama's spullen." Nieuwsgierig sla ik het schriftje open. En daar: mijn bevallingsverhaal. Het begin van mijn leven. De laatste uren in mama's buik en mijn eerste...

Rouwen plan je niet in. Het werkt niet zo van: nou, vanmiddag ga ik eventjes een uurtje goed rouwen. Helaas. Zou makkelijk zijn namelijk. Ik heb een middag per week vrij gekregen van de directeur. Meer ruimte. Meer rust. Kan ik die middag mooi rouwen, dacht ik. Of, nou ja: mooi rouwen… Maar je snapt me vast. Dan kan ik...

Hoe ik me voel weet ik niet precies. Ik denk slechter. Slechter in plaats van beter. Maar er zijn dagen dat het gewoon goed gaat. Dat zijn vaak de dagen waarop ik werk. Oké, ik kom nog steeds niet altijd goed op woorden, heb een korter lontje en veel vaker hoofdpijn - verder lukt het me om een normale...

Waar ik niet aan kan wennen, waar ik nooit aan wennen wil, is de stilte. De stilte als ik 's morgens vroeg uit bed kom. De stilte als ik de trap afloop. De stilte als ik mijn ontbijtje klaarmaak. De stilte als ik na een werkdag thuis kom. De stilte onder het eten en het koffiedrinken. Ik besef...

De eerste zes weken zijn voorbij. De afgelopen weken waren weken van: